«Զվարթնոց» օդանավակայանի շենքը ճարտարապետական հուշարձան էր համարվում: Օդանավակայանի լուսանկարները՝ տարբեր կողմերից, զարդարում էին Հայաստանի մասին բացիկներն ու բուկլետները՝ որպես խորհրդանշական տեսարժան վայրերից մեկը: Բայց պարզվեց, որ այդ շենքը բացարձակ հարմարեցված չէ միջազգային օդանավակայանի գործառույթներ կատարելուն: Ժամանող ու մեկնող ուղևորների հոսքերը դժվարությամբ էին տարանջատվում, իսկ անձնագրային հսկողության ու մաքսային ծառայության տեղակայում ընդհանրապես նախատեսված չէր: Ուղեբեռների շարժը նողկալի էր կազմակերպված ու մի կերպ էր հարմարվում դրան հատկացված տարածքում: Թռիչքուղու աղետալի վիճակը թույլատրելիի սահմանին էր: Թռիչքի ու վայրէջքի ժամանակ ինքնաթիռներն այնպես էին ցնցվում, որ նույնիսկ անհավատ ուղևորները խաչակնքում էին: Ի լրումն այդ ամենի՝ օդանավակայանը վերածվել էր մի մեծ կոռուպցիոն ծուղակի. ցանկացած ուղևոր կարող էր շորթման առարկա դառնալ նրանց համար, ովքեր այնտեղ իշխանություն ունեին: Մաքսավորները քրքրում էին առանց բացառության բոլոր իրերը՝ ջանադրաբար կրճատելով իրենց աշխատավարձերի...