Հին Հունաստանը (Հելլադան) գտնվում էր Բալկանյան թերակղզու հարավային մասում և բոլոր կողմերից շրջապատված էր Միջերկրական ավազանի ծովերով: Հույները ծովագնաց ժողովուրդ էին, նրանց նավերն անվեհերաբար ակոսել են շրջակա ծովերը և ամենուրեք հիմնել իրենց գաղութները: Էգեյան ծովի հարյուրավոր կղզիներից ու կղզյակներից կազմված բնական կամուրջը երկիրը կապում էր Փոքր Ասիայի ու Սևծովյան երկրների հետ: Ադրիատիկ ու Հոնիական ծովերով հույները հասնում էին հեռավոր ու մոտիկ արևմտյան երկրներ, իսկ Լիբիական ծովով՝ Աֆրիկա մայրցամաքին: Քաղաքակրթության շատ տարրեր հույները փոխ էին առել Արևելքից, բայց աշակերտները շուտով գերազանցեցին իրենց ուսուցիչներին: Ք.ա. V դարում արդեն հույները իրավամբ կրում էին ժամանակաշրջանի առաջավոր ժողովրդի պատվանունը: Հին Հունաստանը իր բազմադարյա պատմության ընթացքում երբեք միասնական պետություն չի եղել: Այն բաղկացած էր բազմաթիվ ստրկատիրական ինքնավար քաղաք-պետություններից՝ պոլիսներից: Պոլիսներն ու նրանց գաղութները ցրված էին ողջ տարածաշրջանով մեկ և կապված էին ընդհանուր պատմամշակութային ավանդույթ