19-րդ դարի երկրորդ կեսին Ռուսաստանին Միջին Ասիայի բռնամիակցման հիմնախնդիրն աստիճանաբար դարձավ եթե ոչ առաջնային, ապա առնվազն հիմնական ուղղություններից մեկը կայսրության կենսագործած արտաքին քաղաքականության ուղեծրում: Թեև այս ուղղությունը մնաց ածանցյալ եվրոպական քաղաքականության համեմատությամբ, այնուամենայնիվ, գիտակցելով Ռուսաստանի ազգային պետական շահերի տեսանկյունից սահմանների անվտանգության ապահովման կարևորությունը, կայսերական դիվանագիտությունը որոշակի տեղ հատկացրեց ոչ միայն Միջին Ասիային, այլև Չինաստանին, Ճապոնիային, Հեռավոր Արևելքին ընդհանրապես՝ մշակելով ռազմաքաղաքական գործողությունների մի ամբողջական, համալիր ծրագիր: Հատկանշական է, որ Միջին Ասիայի բռնամիակցման գործում հատկապես մեծ ակտիվություն ու հետևողականություն ցուցաբերեցին բարձրաստիճան զինվորականները, որոնք հասկանալով այդ տարածքի ռազմավարական նշանակությունը, վճռականապես ներգործում էին արտգործնախարարության վրա: Բայց այդ գերատեսչության ներկայացուցիչները, դրսևորելով հիմնավորված զգուշավորություն, հիմնախնդիրը դիտարկում էին համաեվրոպական